Het kan anders....
Het is ochtend. Ik kijk op de klok: 10 over 9 uur. Het ontbijt is juist voorbij. De bewoners worden naar de rustruimte gebracht en ik ruim de laatste loodjes van het ontbijt nog op.
Een kreet. Ik kijk rond. Nee, niet in de ontbijtruimte. Geroep, getier, gehuil. Het snijdt door mijn hart.
Naarstig zoeken mijn ogen: waar komt het vandaan? Mijn benen beginnen te lopen in de richting van de geluiden. Ik stop, kijk, mijn ademhaling stopt even. Ik slik.
Daar, in de leefruimte, roept een mevrouw. Ze zit in haar aangepaste zetel, de zetel naar achter gevouwen zodat mevrouw comfortabel ligt. Ze heeft een gordel aan haar middel, om haar te beschermen.
Ze roept, ze huilt, ze is helemaal in paniek. Zachtjes loop ik naar haar toe.
Niet doen! Hoor ik. Een collega laat me stoppen: “ze is helemaal buiten zinnen, ze weet niet meer waartoe ze in staat is.
We wisten dat dit gingen komen, weer een sprong verder in haar dementieproces”.
Ik kan mijn oren en ogen niet geloven: deze mevrouw, die gisteren nog zo aardig en liefdevol heeft geholpen met ons gezamelijk knutselwerkje, is één dag later plots helemaal buiten zinnen?
Neen, dat geloof ik niet. Ik loop naar haar toe, maak oogcontact en wrijf met mijn vinger over haar hand.
Ze kijkt me aan met paniek in haar ogen. Ze huilt, ze zucht heel hard en diep.
Â
Ik kniel, zodat ik op haar ooghoogte zit en ze kijkt me aan. Ze roept niet meer maar weet ook niet wat zeggen.
Â
Ik blijf over haar handen wrijven. Ze sluit haar ogen, een traan over haar wangen en plots zegt ze: “ik heb pijn en ik kan niet rustig worden.” “Wil je dat ik je help?” Vraag ik haar. Ze sluit haar ogen en knikt: “alsjeblieft”.
Â
Ik loop richting de verpleegpost, naar mijn kastje. Ik neem mijn koptelefoon er uit. Dezelfde collega als eerder zegt nog eens: “niet doen”.
Â
Ik vraag: “Waarom niet? Ik denk dat ik haar rustig kan krijgen”. “Met muziek?” Vraagt mijn collega achterdochtig.
Â
Hij lacht: “We zijn al aan het kijken naar medicijnen. Alleen dat gaat helpen, je hebt toch gezien dat ze agressief is?
Â
En daarbij: ze houdt helemaal niet van muziek, dat heeft haar zoon bij aanmelding uitdrukkelijk vermeld”.
Â
Ik loop naar haar toe, met de koptelefoon en de spotify lijst in de aanslag.
Â
Agressief? Ze werd meteen rustig toen ze mijn hand voelde. Niet houden van muziek?
Â
Dan hebben jullie niet gezien dat ze vaak tijdens een muziekactiviteit in een hoekje meebewoog met haar voet of met haar vinger.
Â
Inderdaad, ze hield niet van de drukte, dus ze bleef wel altijd op een afstand.
Â
Ik ben terug bij de mevrouw, neem een stoel en zet me langs haar. Ze heeft nog steeds de paniekerige blik en de tranen in haar ogen.
Â
Ik neem terug haar hand en ik fluister: “ik ben er weer”. Ze knikt. “Wil je luisteren naar muziek?” Ze opent haar ogen. “Muziek?” Zegt ze. Ze twijfelt.
Â
Het is muziek waar je rustig van kan worden in beloof het je, zeg ik tegen haar. “Gaat de pijn dan ook weg?” Vraagt ze?
Â
“Misschien”, zeg ik. “We kunnen het maar proberen, wat denk je?” Ze zucht en knikt.
Voorzichtig zet ik haar de koptelefoon op. Ik zorg ervoor dat de muziek niet te luid staat en ik zoek lichte, klassieke instrumentale muziek op.
Â
Het type muziek dat vaak bij meditatie gebruikt wordt. Ze sluit haar ogen, haar ademhaling vertraagt, ik voel haar ontspannen.
Â
De tranen stoppen, ze legt haar hoofd rustig neer. En ze glimlacht. “Is het goed zo?” Vraag ik haar. Ze knikt.
Â
Niet veel later valt ze in slaap. Ik laat de muziek nog een aantal minuten doorspelen vooraleer ik het afzet.
Â
Ik geef haar een dekentje en verplaats de stoel naar een rustig deel van de woonkamer. “Bedankt”, zegt de collega tegen me.
In de namiddag kom ik terug op de afdeling. Ik zie mevrouw zitten, druk babbelend en lachend met haar vriendin.
Ze is weer haar oude zelf. Ik stop en ik vraag of ik er even mag komen bij zitten. “Natuurlijk”, zegt ze.
“Hoe voel je je?” Vraag ik. “Fantastisch! Deze ochtend voelde ik me heel slecht, ik had overal pijn.
Maar toen hoorde ik prachtige muziek en de pijn ging weg. Heb jij dat al eens meegemaakt?” Vraagt ze me.
Ik neem haar hand vast en ik lach en knik. “Kan jou dat de volgende keer ook helpen? Als je je onrustig voelt?”
Ze kijkt me aan. “Kan dat dan?” vraagt ze. “Dan heel erg graag…”!
Vertel het verder……..
Oprichter MuziekGeluk | Trainer I FAB ambassador | innovator, Ignar maakt het zorgen voor mensen met dementie gemakkelijker en leuker. Hij is gepassioneerd over favoriete muziek voor iedereen – innovatie - zorg - en Rotterdam.
Aankomende Trainingen
Boektip van Rip
Recente Blogs
Spotify Afspeellijsten
