Als de mist van dementie steeds meer aanwezig is, steeds dikker en dichter wordt. Als je niet meer weet waar je bent, wie je bent.

Als je dwaalt door de gang en niet weet waarom, waarheen jij lopen wil. Als je onmacht voelt, omdat jij niet meer begrijpt wat de zorg jou zeggen wil.

Als je, jouw eigen partner niet meer herkend. Dan, ja dan kan de mist heel confronterend zijn. Met name voor de omgeving, voor de partner en naaste familie.

Wat is het dan heerlijk als er een vuurtoren is in de mist. Die als iemand met dementie dat lichtje ziet branden de mist kan doen vervagen.

Heel even kan de mist dan optrekken, heel even is degene weer terug in het hier en nu.

Wellicht kent een ieder van jullie de prachtige film: “Notebook.” In deze film leest een partner zijn vrouw (die dementie heeft) voor uit een boek over hun leven.

En af en toe, komt zij dan even bij hem terug omdat de herinneringen van toen, dan even bij de persoon achter de mist van dementie binnenkomt.

Toen ik tijdens een van onze muziek avonden zag gebeuren dat een mevrouw met dementie, heel even uit deze mist stapte, dacht ik meteen aan die film alleen was ik er nu live bij aanwezig.

Mevrouw A zat deze avond in onze huiskamer. Soms kan zij even de rust vinden om te gaan zitten. Vaak loopt zij dwalend door de gang zonder een doel waar heen te lopen.

Haar partner komt binnen en ik bied hem een kop koffie aan. Bij mevrouw is geen herkenning zichtbaar af te lezen als haar man bij haar gaat zitten.

Terwijl iedereen aan de koffie zit starten wij de avond  met wat rustige achtergrond muziek. Als ik naar mevrouw A kijk zie ik dat zij een beetje boos op haar partner reageert.

De onmacht niet weten/begrijpen wat te doen, staat op haar gezicht te lezen.

Als wij de rustige piano muziek stopzetten en vervolgens de liedjes uit de jaren 50 -60 aanzetten, zie ik dat  mevrouw mee begint te tikken op de maat van de muziek.

Als het liedje aanstaat “daar was laatst een meisje loos” hoor ik dat mevrouw A mee begint te neuriën.

Steeds meer zie ik deze avond de mist van dementie bij mevrouw A optrekken. Stapje voor stapje stapt zij uit de mist. Naarmate de avond vordert en de muziek uit haar jeugd (15 -25 periode) uit de speakers klinkt.

Dan zie ik dat zij naar haar man lacht, stapt zij daar nu even uit de mist, zie ik daar nu herkenning in haar ogen? Kijkt zij hem nu echt aan, terwijl haar ogen vaak zo dromerig kunnen kijken zonder echt iets te zien.

Ze staan op en dansen samen, de romantiek is even terug. De vonk van toen zij nog jong waren ontbrandt weer in een mooi vlammetje. Er worden zelfs kusjes uitgewisseld.

Kippenvel kruipt over mijn rug. Dit is toch fantastisch!!! Door een gevoel van diepe dankbaarheid, word ik overvallen. Zo mooi zo bijzonder.

Samen hebben zij gedanst op de maat van de muziek. Samen liepen zij later hand in hand over de gang. Samen genietend van en met elkaar.

Haar partner straalt met zijn hele gezicht. Even is zijn meisje bij hem terug. Heel even waren zij weer echt bij elkaar, heel even was de mist van dementie opgetrokken. En dat is wat de juiste muziek kan doen.

Muziek die men in hun jeugd heeft gehoord kan ertoe bijdragen dat de dichte mist van dementie even optrekt. Hoe dicht die mist ook kan zijn.

En ik? ik ben enorm blij en dankbaar dat ik hier getuige van mag zijn.

Lionne