Ik heb meegemaakt dat dokters, deskundigen en andere gogen over mijn moeder spraken waar ze bij zat.

Op deze dag vraag ik: Spreek niet over degene met alzheimer waar degene bij is. Spreek met hem of haar. Niet mogelijk? Spreek apart met partner of familie.

Ik heb meegemaakt dat mijn moeder bevraagd werd, op zo’n manier dat ze erna boos en verdrietig was.

Vandaag vraag ik: Kijk eens of die vragen echt belangrijk zijn. Ja? Vraag het de partner of familie.

Iedere keer raakt het mij wanneer verzorgenden de volgende zin volmondig beamen of zelfs afmaken. “Wanneer verzorgenden naar een uitvaart van een bewoner gaan horen ze dingen die ze graag eerder hadden willen weten”.

Vandaag vraag ik: Waar gaat het mis? Ik weet het niet. Verkeerde intake vragen? Familie wil niets zeggen? Wordt er niets met de informatie gedaan?

Het zal je maar gebeuren. Je leven lang genoten van The Beatles. Gevochten met Stones fans. Het enige concert van The Beatles in Nederland bezocht. Je krijgt alzheimer. Komt in een zorginstelling. En op je begrafenis komen ze er achter dat je Beatles fan bent.

Ik weet: Werkdruk is hoog. Protocollen moet gevolgd worden. Macht der gewoonte, onnadenkendheid?

Daarom vraag ik vandaag – STA STIL – Doe je ogen dicht. Denk je in dat jouw houvast, je geheugen het niet meer doet. Wat doet dat met jou? Word je onzeker, angstig, boos?

Doe je ogen open. Kijk om je heen. Hoeveel mensen inclusief jezelf zie je? Deel het aantal mensen door vier. Zoveel krijgen alzheimer. Een op de vier. Stel jij bent het.

Hoe zou het voelen wanneer mensen “jou” niet meer zien? Maar een patiënt, bewoner of dementeerde? Hoe zou je geholpen willen worden? Zou je bevraagd willen worden? Zou je het prettig vinden als mensen over jou heen spreken? Nee?

Zullen we afspreken dat vanaf vandaag. We niet invullen of spreken over. En dat we ten alle tijden degene met alzheimer benaderen en verzorgen als een uniek persoon.

Ik ga er voor, jij ook?