Afgelopen zaterdagavond heb ik je voor het laatst gezien en gesproken. Je lag op bed en wilde er al de hele dag niet meer uit komen. Eten en drinken wilde je ook niet meer.

Gewoon in bed blijven en rust. Zonder woorden maakte je het duidelijk want je ogen spraken boekdelen. Soms voel je meteen aan dat de dood nadert en de persoon in kwestie zich in de situatie berust. Dat was wat ik kon opmaken uit je non-verbale communicatie.

Ik heb mijn telefoon gepakt en je nog een keer Frans Bauer laten horen. Dit keer niet “Heb je even voor mij” waarmee ik vaak genoeg jolig je appartement binnen ben gestept. Daar kon je wel om lachen en je genoot zichtbaar van de muziek van je favoriete artiest. Dit keer een ander nummer van Frans.

Ik moest denken aan een specifiek zorgmoment waar je heel aandachtig en ontroerd naar “Woonwagen Mama” hebt geluisterd. En ik merkte dat dit nummer je raakte.

Daarom heb ik dit nummer nog een keer voor je gedraaid terwijl je me alleen maar aankeek. Je hebt een traan gelaten en toch ook geglimlacht. Zo hebben we afscheid van elkaar genomen want ik wist dat ik je nooit meer zou zien.

Je bent nu verlost van je immobiliteit en je afhankelijke situatie. Wellicht ben je verenigd met de mensen die je lief hebt. Het is een mooie gedachte en ik hoop dat het zo is.

Tiana