Hoe Empire Bakuba het hart beroert, opent en mij helpt goede zorg te leveren.
Karin ligt nog in bed als ik bij haar kom. Ze is wakker, maar haar houding en gezichtsuitdrukking zijn er één van pijn, wanhoop, frustratie en vooral verdriet.
Het leven is voor Karin op dit moment erg zwaar. Wonden die pijn doen beheersen haar leven.
Met regelmaat geeft ze aan het niet langer meer aan te kunnen. Vanuit medisch oogpunt wordt er alles aan gedaan om het voor Karin draaglijk te maken, maar het wil nog niet goed lukken de pijn onder controle te krijgen.
Een situatie die mij erg raakt en waarbij ik probeer om alles aan te wenden om haar nog dat ene sprankje hoop en moed te geven dat het ooit weer goed komt.
Als ik bij Karin de kamer binnenloop zie ik haar gezicht oplichten. Ze is altijd blij me te zien omdat we vaak samen dingen doen en uitproberen.
Muziek en massage pas ik wekelijks bij haar toe als complementaire ondersteuning. Muziek als onderdeel van ons zorgmoment omdat het haar een beetje af kan leiden van de pijn en de handelingen die gedaan moeten worden om haar te verzorgen.
De massage is een moment van ontspanning later op de dag waarbij ik opnieuw haar gedachten af kan leiden en zoals ze zelf zegt, even haar gedachten los kan maken van de pijn.
Karin wil deze ochtend graag naar ‘oude’ muziek bandjes luisteren waar ze nog twee laden vol van heeft. Muziek die voor mij onbekend is, maar o zo leuk om haar verhalen te horen wat deze muziek betekent voor haar. Zo gekoppeld aan herinneringen uit het verleden.
Herinneringen met een lach en een traan. Ze kiest uiteindelijk voor muziek van Empire Bakuba.
Na een hoop gekraak komen de eerste klanken uit haar cassettespeler en klinkt het nummer Ibetibi.
Bij de eerste tonen van de muziek komen haar handen en hoofd in beweging. Karin houdt veel van muziek en het liefst een beetje hard, dus we draaien de knop nog maar een beetje hoger.
Hoe harder de tonen en de beat, des te meer gaat zij automatisch bewegen.
Om de last draaglijk te maken tijdens de verzorging, luisteren we eerst samen 10 minuten naar deze muziek.
Ik zie dat het Karin doordrenkt met herinneringen aan haar leven, wat zeker niet over een geplaveid pad is gegaan.
Toch geeft het haar ook zichtbaar vreugde om naar deze oude muziek te luisteren en helpt het haar om haar gedachten voor een moment los te maken van de pijn en de wanhoop die ze zo vaak voelt.
Daarna zet ik alle benodigdheden klaar en bereid Karin voor op het zorgmoment. We neuriën samen nog even mee, we genieten van elkaars aanwezigheid en komen zo met elkaar in een flow van vertrouwen en veiligheid.
Ondanks dat ze weet dat ik haar niet pijnloos kan verzorgen, kan zij zich met de muziek erbij, aan mij overgeven en gedeeltelijk ontspannen.
Iedere keer als ik bemerk dat het voor Karin te moeilijk wordt, de spanning weer oploopt, dan stop ik even met de zorg.
Richt me samen opnieuw met haar op de muziek en pakken even een nieuw moment van afstemming.
Telkens weer zie ik dan dat Karin zich opnieuw probeert te ontspannen waardoor ik weer een stukje zorg kan verlenen.
Door zo samen te werken, blijft het voor haar behapbaar en geeft de muziek ons de juiste ondersteuning die we nodig hebben.
Tijdens deze momenten voelen we ons met elkaar verbonden in vertrouwen en respect.
Muziek in de zorg is de meest krachtige tool die ik in kan zetten om bij haar gevoel te komen.
Vertrouwen en veiligheid geven aan een bewoner met een beschadigd leven is niet altijd makkelijk.
Muziek is de sleutel die door alle lagen heen het hart wel kan bereiken.
Karin is hier telkens weer een prachtig voorbeeld van.
Interessant? Deel dit blog met je collega's
Oprichter MuziekGeluk | Trainer I FAB ambassador | innovator, Ignar maakt het zorgen voor mensen met dementie gemakkelijker en leuker. Hij is gepassioneerd over favoriete muziek voor iedereen – innovatie - zorg - en Rotterdam.
Aankomende Trainingen
Boektip van Rip
Recente Blogs
Spotify Afspeellijsten
