Donderdagmorgen samen met Harry een wandeling gemaakt door het park.

Harry was nog moe en zat te dutten in de stoel. Tijdens de wandeling werd hij ook niet wakker en reageerde niet op mijn aanspreken.

Dit vond ik jammer, want hij kan erg genieten van buiten zijn, dus ik wilde wel dat hij het ook zou merken dat hij buiten was.

Bij een bankje zijn we gaan zitten en ik heb tegen hem gesproken, hem aangeraakt door over zijn been en arm te wrijven, maar wat ik ook deed. Hij werd niet wakker.

Toen zijn we muziek gaan luisteren. Ik heb op mijn telefoon de MuziekGeluk jukebox geopend en muziek opgezet van de jaren 70 en 80.

Nog geen reactie. Dan maar de Shadows, dit is muziek waar Harry vaak naar luistert, daar moest hij dan toch wel op reageren?

Maar ook hier bleef de reactie uit en Harry sliep rustig verder.

Tot het nummer The Final Countdown. Harry opende de ogen, keek me aan, maakte geluid en gaf duidelijk aan dit nummer te herkennen.

Hij was wakker en bleef wakker, luisterde gericht naar het nummer en genoot hier zichtbaar van.

Het volgende nummer waar hij ook goed op reageerde was Honey van Bobby Goldsboro, ook hierbij duidelijke herkenning en reactie.

Toen we terugliepen heb ik de muziek aan laten staan en verschillende nummers uit de playlist afgespeeld.

Harry zat ervan te genieten, reageerde direct als de muziek stopte. Dat was voor mij een duidelijk teken dat hij het hoorde en ervan genoot.

Bij terugkomst op de woning gaf hij bij collega aan met een volmondig ja, dat het fijn was geweest buiten.

Door de muziek werd hij wakker. Ik ben ervan overtuigd dat als ik dit niet bij mij had gehad, hij weinig tot niets had gemerkt van de wandeling.

Muziek is mijn sleutel tot contact geworden. Telkens weer ervaar ik de verwondering hoe mooi dit instrument is om in te zetten.

Adrie de Graaff