Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang elke maand MuziekGeluk in je mailbox
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang elke maand MuziekGeluk in je mailbox
Ook de bewoners van somatiek genieten van onze gezellige MuziekGeluk avondjes. Deze avonden verlopen heel anders dan op PG.
Wij hebben wel een Playlist paraat staan, maar laten de bewoners ook altijd ieder wat éigen liedjes kiezen en dat wordt zeer gewaardeerd.
Als ik de huiskamer binnenkom, met mijn jas nog in mijn hand, roept Jan mij meteen bij zich. Enthousiast vraagt hij of hij vast zijn verzoekje mag indienen.
Om er meteen achteraan te vertellen dat zijn liedje van vanavond “Oh zwarte zigeuner” is. Ik ga meteen op zoek en vind deze, gezongen door Nelis Heesbeen. Terwijl ik Jan beloof dat deze vanavond ook gedraaid wordt, pak ik een stoel en voeg mij in de kring.
Als ik daarna de kring rondkijk met pen en papier in de aanslag zie ik dat er een nieuwe heer is aangeschoven, hij stelt zichzelf voor als Kees.
Kees die pas bij ons woont, komt ook luisteren en vertelt enthousiast dat hij muziek van Cliff Richard zo mooi vindt en dan met name het lied “the young ones”.
Als de tonen van deze muziek de huiskamer vult, zie ik een brede glimlach om zijn mond verschijnen.
Hij waant zich weer op de waterski’s als jonge man, waar hij altijd zo enorm van heeft genoten, vertelt hij met een brede glimlach. Om niet zonder trots er achteraan te vermelden dat hij best goed kon waterskiën.
Thea haakt hier meteen op aan en vertelt dat deze muziek haar herinnert aan de petticoat tijd. “Och”, zegt ze tegen de mevrouw die naast haar zit. “Heb jij die dingen ook nog gedragen?”.
Mijn kousen gingen ervan stuk en toen die tijd werd een “ladder opgehaald”. Zoals zij de reparatie van haar kousen beschrijft. Want nieuwe kousen waren echt te duur.
De mevrouw naast haar kijkt bedenkelijk en zegt:” Nee, ik zelf niet helaas, maar mijn jongere zusjes wel. Ik ben van net na de oorlog en toen kon je dat echt niet kopen.”
Zo leuk om te zien dat doormiddel van muziek herinneringen weer boven komen. En dat daarbij het geluk van toen van hun gezichten is af te lezen.
Meteen vraagt Kees of hij ook de Afrikaanse versie van Sarie Marais mag horen. Ik zie aan hem dat hij verzonken in zijn gedachte even terug is in die tijd. Terwijl hij zegt: “Ik heb daar tien jaar met veel plezier gewoond”.
Kees vertelt ook van klassieke muziek te houden en dan met name Bach, dat vindt hij prachtig. Ik beloof, dat als er aan het einde nog tijd over is, ik ook muziek van Bach zal laten horen.
Ondertussen zie ik dat Theo even weg schuifelt. Met één been duwt hij zijn rolstoel de huiskamer uit en komt even later enthousiast terug met zijn eigen tablet op schoot en laat daarop zijn favoriete liedjes zien.
Hij heeft er heel veel. Hij vertelt met veel lachen en humor dat hij elke dag muziek luistert en dat hem dit vrolijk maakt.
Hij houdt meer van de muziek van Vico Torriani en van Peter Alexander, die vindt hij prachtig. Speciaal voor hem komt zijn muziek ook voorbij deze avond.
Ook een heer en zijn partner (die bij hem op bezoek is) wonen de avond bij. Zij vertelt ons dat haar man erg gek is op Queen en dan vooral Freddie Mercury, uiteraard draaien wij ook deze muziek en zien dat meneer stil en met glimmende oogjes zit te luisteren.
Daarna vraagt zij of zij ook een verzoekje in mag dienen van liedjes die zij zelf zo mooi vindt. Zij hoort graag Simon & Garfunkel met “Sound of Silence” of “Bridge over troubled water.”
Karel die dichtbij mij zit begint zachtjes mee te zingen, terwijl hij bijna fluisterend zegt dat hij dit zó mooi vindt. Hij zelf houdt ook van Shangri La van Electric light Orchestra en kan veel over muziek vertellen.
Een stil vrouwtje kijkt vrolijk de tafel rond en vraagt of wij ook iets van Frans Bauer willen draaien, dat is haar favoriete zanger.
En zo komt ook nog op verzoek Mieke Telkamp voorbij met het lied: “Land of hope and glory” want juist zij zingt dat zo mooi. En “Candle in the wind” gezongen door Elton John.
Ik hoor de bewoners er met elkaar over hebben, ”Wat was lady Di toch een bijzondere en ook mooie vrouw”
Als ik het lied van Doris Day draai met “que sera sera“ vertelt een dame mijmerend: “Ik spaarde plaatjes, die je vroeger bij de kauwgom kreeg, dat waren een soort van fotootjes en juist die van Doris Day wilde ik graag hebben”
Al luisterend naar hún muziek komen de verhalen. En dat is zo mooi, muziek geeft ook gespreksstof en dat werd deze avond maar weer eens bewezen.
En hier ook het bewijs dat ieder zijn/haar éigen smaak heeft. Natuurlijk heeft dat ook met leeftijd te maken.
De één loopt al richting de honderd jaar, terwijl de ander nog in de zeventig is. En waar is iemand geboren, welke muziek heeft iemand gehoord in zijn/haar jeugd.
Het is zo belangrijk dat ieder zijn /haar eigen muziek kan en mag luisteren. Want niet iedereen houdt van Andre Rieu, wat vaak wordt gedacht.
Voldaan en dankbaar fiets ik aan het einde van de avond weer naar huis. Al trappend met mijn haar wapperend in de wind denk ik aan deze avond terug. Bij het rode stoplicht stap ik even af met nog steeds een brede glimlach.
Als de dame die ook staat te wachten mij haar glimlach schenkt, besef ik dat ik nog steeds die brede lach om mijn mond heb en bedenk mij dat de bewoners weer een gezellige en fijne avond hebben gehad.
Mede door hun muziek samen herinneringen ophalen en onder genot van een borreltje weer even jong zijn, weer even terug in die tijd. Terwijl ze tegen elkaar zeggen: “Weet je nog…”?
Het zijn de kleine dingen die het doen. Is dat ook geen liedje? 😉
Wil jij net als MuziekGeluk blogster Lionne vitamine M inzetten tijdens je werk? Volg dan net als Lionne een MuziekGeluk training.
Oprichter MuziekGeluk | Trainer I FAB ambassador | innovator, Ignar maakt het zorgen voor mensen met dementie gemakkelijker en leuker. Hij is gepassioneerd over favoriete muziek voor iedereen – innovatie - zorg - en Rotterdam.
