Wat ik me daarbij voor moest stellen, was mij niet helemaal duidelijk, maar ik vermoedde wel door de vele positieve geluiden die ik hoorde, dat het een bijzondere training moest zijn.

En die bijzonderheid heb ik mogen ervaren. Ignar’s bevlogenheid om via muziek contact te maken heeft ook mij geraakt.

Ik wist dat muziek veel kan doen voor mensen met een dementie. En toch keek ik met hele andere ogen naar die muziek dan dat ik nu doe.

Ik bemerk de afgelopen twee weken dat het me continue bezighoudt, dat ik ongemerkt het constant met collega’s heb over het belang van muziek, dat ik het koppel aan bewoners waarbij ik zie – en heb geobserveerd – dat muziek een belangrijke component in hun leven is.

Ik kijk tijdens muziekmomenten naar de reacties van bewoners en daarna evalueer ik dit met mijn collega’s: Wat hebben we nu gezien? En ook bij hen zie ik het enthousiasme voor muziek groeien.

Ik ervaar het als heel bijzonder dat muziek niet alleen verbindend en helend werkt voor bewoners, maar ook verbinding brengt tussen collega’s onderling.

Door de training ben ik in contact gekomen met een echtgenote van één van mijn bewoners, die na uitleg van mij wat MuziekGeluk was en wat ik wilde gaan onderzoeken zo enthousiast werd dat ze direct het verhaal van man Harry in één keer aan mij vertelde.

Haar intens verdriet, haar moeite, haar pijn, boosheid, maar vooral haar onmacht.

Ik vertelde haar dat ik Harry had gefilmd en dat ik dit graag samen met haar wilde bekijken. Toen ik haar liet zien wat ik had gefilmd, kwamen de tranen.

Maar met die tranen van verdriet, was er zoveel blijdschap, zoveel ontlading, zoveel voelbare connectie op dat moment tussen haar, mij en Harry.

En zij zei: Ik geef je duizendmaal toestemming om alles te gebruiken wat je wilt gebruiken. Ik ben zo verschrikkelijk dankbaar dat je dit wilt doen.

En zo zijn mijn eerste weken na mijn MuziekGeluk training verlopen. Ik heb hier met mijn manager over gesproken, haar het verhaal van Harry verteld en uitgelegd dat deze methodiek, samen met andere interventies zoals massage (wat ik ook doe) belangrijk is voor het geluk van onze bewoners.

En dat deze complementaire interventies moeten gaan samensmelten met de reguliere zorg.

Dat ik daar tijd voor vrij wil maken en meer aandacht aan wil geven binnen onze organisatie. Want geluk zien op het gezicht van je bewoner is onbetaalbaar.

Adrie de Graaff