Wie kent het niet

Wie kent het niet?

De eindejaarsrush… Een heel fijne periode maar druk, druk en nog eens druk. Ik bestempel deze periode elk jaar als ‘de drukste van het jaar’. En volgens mij is dit niet alleen bij mij maar wordt er in die periode van veel instellingen even de optimale inzet verwacht: én organisatie van de feesten, én zorgen voor een gezellige woonomgeving én oog houden voor de bewoners.

Tel daarbij de vele collega’s op welke afwezig zijn wegens een winter ziekte én natuurlijk niet te vergeten: surplus corona. En ook bij mij kwam dit weer voor, waardoor ik zelfs het schrijven van mijn blog eenmalig moest uitstellen. Ik kon namelijk niet anders zodat ik op het werk én in mijn gezin alles kon rond krijgen.

Aan de start van deze periode denk ik elk jaar: eigenlijk wordt er bijna het onmogelijke verwacht. Ja, het lukt wel om alles rond te krijgen en te organiseren. En ja, ook elk jaar lukt het weer om de afwezigen op te vangen. Maar lukt het elk jaar om oog te blijven houden voor de bewoners?

Ik moet toegeven, nee niet altijd, en ook dit jaar zag ik dat de bewoners het eigenlijk moesten ondergaan. Reeds georganiseerde activiteiten werden verplaatst of afgelast en een aantal keren werd ik naar een spoedbijeenkomst geroepen. Maar op welke manier kon ik er dan wel voor zorgen dat mijn bewoners niet in de koude bleven staan?

Grote activiteiten en kerstconcerten mochten we helaas niet organiseren. En de kleinere momenten werden vaak afgelast voor één of andere taak dat er tussen kwam. Toen ben ik maar ten rade gegaan bij mijn bewoners… op welke manier kan ik jullie in deze periode plezier geven?

Heel blij was ik toen zij zelf de oplossing aangaven… namelijk de kracht van muziek. Maar de afdeling waar ik werk is heel divers: verschillende generaties door elkaar, bewoners met lichte en vergevorderde dementie én bewoners met een psychiatrische problematiek.

Het is helemaal niet evident om voor werkelijk iedereen de juiste algemene muziek te vinden. Want elke persoon heeft zijn eigen muziekvoorkeur, sommige personen kunnen niet tegen drukke klanken en voor andere personen is de rustige muziek nét te weinig om in de smaak te kunnen vallen.

We gingen dus op zoek naar een muzieklijst voor iedereen. Ik ging snuffelen in de MuziekGeluk playlisten en probeerde gewoon uit. De klassieke muziekspeellijsten waren te rustig, de jazz muziek was dan weer te druk… maar de easy-listening playlisten bleken een heel groot bereik te hebben en zorgden bijkomend ook voor een heel groot succes.

Aanvankelijk bleven we bij de instrumentale easy listening, maar al snel werd deze uitgebreid naar de vocale versies. En toen de feestdagen er aan kwamen, was ik heel blij met de aangepaste playlisten die toen verschenen: de sinterklaasliedjes van toen, het kerstgevoel oud de jaren’50 en de nieuwjaarsmuziek zorgden keer op keer voor een lach en een traan. En dit bij iedereen, elke bewoner, inwonend op mijn afdeling. Dit vond ik werkelijk uniek om te ontdekken.

Het mooiste van alles was, dat de bewoners na enkele dagen zelf vroegen om de muziek op te zetten. Niet alleen tijdens het ontbijt, maar snel werd dit ook gevraagd op andere momenten van de dag. In het begin vroegen ze dit alleen aan mij, maar al snel werden mijn collega’s hier ook op aangesproken.

En zo kwam het dat de muziek zich uitbreidde op de hele dienst, gedurende vele momenten van de dag en niet alleen op momenten dat ikzelf aan het werk was. Mijn collega’s kwamen bij mijn ten rade hoe ze deze muziek ook konden afspelen wanneer ik er niet was, collega’s werden nieuwsgierig en wilden de bewoners hetzelfde plezier kunnen geven. En dit is blijven leven…

En toen ik terug kwam van een welverdiende vakantie was het mooiste wat ik hoorde van zowel bewoners als collega’s: Eindelijk ben je terug, heb je nieuwe muziek mee? Want dat hebben we eigenlijk wel gemist…. Dit verhaal wordt duidelijk nog vervolgd…